برگ زرد

در یک روز گرم بهاری از انتهای خزان سخن می گویم.

همچون برگ زردی از درخت افتاده ام و عابرین با گذر از تن خسته و رنجورم احساس غرور می کنند.

از شکسته شدن غرورم و بلند شدن صدای خش خش برگها در زیر پایشان خشنودن.

چند صباحی است که در میان خیابان به انتظار نشسته ام تا شاید کودکی خوردسال مرا بردارد و کمی از این دنیای فانی جدا شوم.

یا شاید رهگذری مرا برای کلیکسیون برگهایش بر صفحه ای از کاغذ بچسباند و من هر روز با او سخن بگویم کسی که می دانم اگر تنها نمی بود و همرازی می داشت به سراغ من نمی آمد.

نمی دانم اما خوب می فهمم درخت با این عظمت و غرورش نخواست به یک برگ کوچک از دنیا بریده کمک کند.

ای دوست من و ای همنشینم که مرا درک خواهی کرد و مرا می فهمی منتظر می مانم تا صفحه ای دیگر از این دفتر ورق بخورد و تو با من سخن بگویی.

          "به سراغ من اگر می آیید / نرم و آهسته بیایید

                      مبادا که ترک بردارد / چینی نازک تنهائی هایم.

                                                           سهراب سپهری"

                                                                م.غریب

پ.ن : برگ زرد برای اولین بار در تنهائی در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

نامه ای به فریده

من تا هم اکنون تنها زیستم به جرم تولد تنهایم و تنها خواهم مرد بخاطر دوستانم که نه جرات ریسک کردن را دارند و نه می توانند خودشان را همانند من به دیوانگی بزنند.

دوست عزیزم : چند صباحی بیش نیست که تو را دیده ام و تا حدودی با تو آشنا شده ام 

اما تا این لحظه احساس می کنم که غنچه نوشکفته ای رادر میان تنهایی خودش پیدا کرده ام که نه می تواند این تنهایی را بیرون بریزد ونه می تواند پنهان کند.

غنچه من زندگی این نیست که تو برای نابودی تنهاییت به دنبال عشق بگردی واو را از میان برگهای خشک پاییزی پیدا کنی.

شاید با خود بیندیشی که من نیز همانند تو هنوز چند صباحی از سختی را بیش نچشیده ام

اما باید به توی قشنگم بگویم: من نیز هنوز تا پخته شدن راهی بسیار دارم اما فراز و نشیب زندگی تا حدودی مرا ساخته و تجارب مرا به حدی رسانده که اینک فکر می کنم گوهر پر بهایی با من است و آن وجود سند تجربه است که چند  برابر سنم برپیشانی من حک شده است و مرا از مرز پختگی به سوختگی کشانده است.

حال به تو می گویم: جستجو در میان برگهای خشک پاییزی یا جستجو در میان گرگهای وحشی زمستانی نه می تواند دردی از تو دوا کند و نه می تواند تنهائیت را پر کند

واگر احساس می کنی تا اینک توانسته اند تو را سرگرم کنند سخت در اشتباهی چون آنان شمع نیم افروخته ای را می مانند که ساعتی از شب را هم پا و هم صدای تواند اما به اوج تاریکی شب که برسی آنان تو را تنها خواهند گذاشت

ودر آن لحظه است که تو دیگر نه می توانی دنبال همراه برای خود بگردی چون روشنی روز به پایان رسیده است و نه می توانی تحمل کنی چون نتوانسته ای با تنهائیت خو کنی

حال غنچه نوشکفته من , بیا و به حدیث این جوان پیر گوش کن.

بیا و خود را به دیوانگی زن تا همگان فکر کنند تو نیز مانند من خوشبخت ترینی که این می تواند افکار دیگران را نسبت به تو تغییر دهد و هیچ کس هیچ گاه از اندرونت آگاه نمی شود

ودر یک کلام فریده ام:

             "برای عشق جهد بکن اما هرگز آن را گدایی نکن."

"عشق آنست که حقیقی باشد     عاشق مجازی حمال الحطب است."

                                                                    م.غریب

پ.ن:  نامه ای به فریده نامه ای به یک دوست است که برای اولین بار در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

مهاجرت

از آن سوی اقیانوس افکار سخن می گویم با دلی شکسته و قلبی پر از آه.

نمی دانم چه بگویم و چگونه بگویم چرا که از خزان سهمگین که انفجار بمبی از شادی را خاموش کرده بود هنوز16 طلوع بیشتر نگذشته بود که غم فراغ عزیزی کمرم را شکست و دلم را بدرد آورد.

با سرنوشتم ساخته ام و خود را به دست قسمت سپرده ام اما چند روزی است که طوفانی در دلم برپاست نه جرات آن را دارم که پنهان کنم و نه جسارت گفتنش را دارم و بقول شاعر:

" اگر گویم زبان سوزد

         وگر پنهان کنم 

               از آن ترسم 

                 که مغز استخوان سوزد "

نمی دانم به که بگویم

برای اینست که باز به سراغ تو آمدم ای تمام خاطراتم

وحال می خواهم به تو بگویم

آری ای تمام تنهائیم: چند روزی است که به مهاجرت می اندیشم.

مهاجرت و گذشت از ماوایی به ماوایی دیگر اما چه کنم که این اشکهای خونین امانم نمی دهند.

نمی توانم چیزی بگویم چون با آنان هم نظرم و تمام حقانیت با آنهاست.

حق با آنهاست چون نمی دانم به کجا خواهم رفت.

پرنده قشنگم کمکم کن که نه بال پرواز دارم و نه لانه ای برای ماندن.

                                                       م.غریب

پ.ن: مهاجرت برای اولین بار در غم دوستی در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

اشک رهایی

از انتهای شب سخن می گویم.

از آنسوی تاریکیها , از میان چندین شمع افروخته از قرض که مرا به میان اشکها می برند.

با قاصدک سخن می گویم و باد صبح را سپرده ام که رهایم کنند از آنچه مرا به میان گرداب می برد

و نسیم را گفته ام که خبری از بوی بهار برایم به ارمغان آورد و گلهای رنگین بهاری را گفته ام که خبر از شکفتن آورند

و آنان را پیام داده ام که خبری از پرپرشدن اشکهایم نبرند.

                                                             م.غریب

پ.ن: اشک رهایی اولین بار در کنار غمی در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

شهر دوستی

زندگی را با شکفتن در میان گل بوته های شهر دوستی تجربه می کنم.

شکفتن در میان گل های نوشکفته ای که سالها تجربه دارند.

وشکفتن در کنار گلی که روزی باغبان تیشه به ساقه های زخمی او زده است.

گلی که خارها را در کنارش پرورش داده است و ساقه اش با تبر نوازش یافته است.

بله گل رزی که بهانه قشنگم برای زندگی است. او که انسانیت در چهره غم بارش موج می زند.

بله کنار بزرگهایی هستم که با تمام بزرگیشان کوچیکها را هم می بینند.

و من از آنهایی می نویسم که به من اجازه شکفتن دادند.

از گلهای باغی می نویسم که قهر قاصدک را از یاد برده اند و به چلچله آواز را آموخته اند.

آنان که با سنجاقکها همدرد هستند و غصه سنجاقک را می فهمند.

بله. رز , قاصدک و سنجاقک , قناری و چلچله ها و تمامی باغ همه در دلشان طوفان برپاست اما تا زمانی که در باغ در کنار همند یکدیگر را تسکین می بخشند وبه آرامشی دوست داشتنی می رسند.

وهمچون نیلوفری صبور در میان مرداب خورشید را جستجو می کنند.

                                                      م.غریب

پ.ن: شهر دوستی برای اولین بار در میان جمعی دوست داشتنی در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

گل رزم

می نویسم برای گل رز قشنگم برای او که انسانیت در چهره غم بارش موج می زند.

او که روزهای تلخ زندگیش را با نوازشهای مادرانه سیقل می دهد و آینده اش را با افکار کودکانه به مخاطره می اندازد.

برای بهانه قشنگم می نویسم که دل منو شکسته 

برای بزرگی می نویسم که با تمام بزرگیش کوچیکها رو هم می بینه.

بله می نویسم که دوستت دارم.

           دوستت دارم که به من اجازه شکفتن دادی.  

                                                               م.غریب

پ.ن: گل رزم برای اولین بار در رابطه با یک دوست در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

ریاضی چیست؟(2)

ریاضی دریای بی کرانی است که من بر ساحل آن ایستاده بودم و ان را چه ساکت و آرام می دیدم.

بوی گلهای x و y مرا مدهوش کردند , بر شیب خطی سر خوردم و درون این دریای به ظاهر آرام خزیدم.

ریاضی دریا را فضای سه بعدی ساخته است که من با محورهایش از یک نقطه به نقطه ی دیگر کوچ می کنم.

گاهی تا حد منفی بینهایت به قعر دریا می روم و گاهی تا مثبت بینهایت به کرانها می رسم اما دوباره بر می گردم.

بر توابع نوسانی سوارم و راه را پیش می برم. بر روی دایره مثلثاتی می پیچم تا سرم گیج می رود

از ناخالصیهایم جزء صحیح گرفته می شود و باز دوباره به راه ادامه می دهم.

گاه می افتم و مجانب افقی می شوم اما با دوران نود درجه قائم می شوم.

در گوشه و کنار دریا می جویم و صدفهایی راکه مجهولات دستگاه می نامند می یابم خنده ای بر لب می گذارم و آنان را بر می دارم.

در مقابل گاهی اوقات به 0/0 یا بینهایت _ بینهایت بر می خورم.زندگی در کامم تلخ می شود اما پس از چندی از ابهامات فاکتور می گیرم و دوباره بر منوال گذشته پیش می روم.

"می روم اما نمی پرسم زخویش . . . 

                        ره کجا . . . ؟

                                 منزل کجا . . . ؟

                                      مقصود چیست . . . ؟"

تا بالاخره اینکه رفتارهای نا شایست مرا در داخل قدر مطلق مثبت نموده و مرا به ساحل رسانیدند.

اما نه ساحل حقیقی یک ساحل مجازی. چرا که ریاضی ساحل ندارد و من به تمام پستی و بلندیهای این دریا عشق می ورزم.

زیرا در این دریای بی ساحل خوبیها جمع می شود و بدیها تفریق 

خوشیها ضرب می شود و نا خوشیها تقسیم

عشقها به توان می رسد و از نفرتها جذر گرفته می شود.

پس اینک با عشقی بی حد خود را درون این دریا رها می کنم و دوباره . . .

                                                         م.غریب

پ.ن: ریاضی چیست؟(2) برای اولین بار در ادامه مطلب ریاضی چیست؟ و برای استحکام بخشیدن علاقه به ریاضی در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

ای امام

تو آمدی و چه دلشاد و خوشحال آمدی , از دیار آفتاب و خاک.

آمدی به سرزمین ایران , به قلبهای تک تک این مردم.

آمدی و چه زیبا آموختی واژه انسان بودن را.

آمدی و آموختی نیلوفر بودن را و میان مرداب خواهان خورشید شدن را.

چه بگویم که نه افتخار دیدنت را داشتم و نه سعادت کمک کردن 

و "نه فهم غصه ی سنجاقک را داشتم که فقط نیلوفر می دانست و بس."

ای امام چندین سال است که همه از آمدنت می گویند از راندنت و از خواندنت

بله از پیروزیت می گویند.

اما من از خودت می پرسم چه کردی؟

با من بگو , بگو از لحظه لحظه پیروزیت بگو

بگو چه کردی یک ملت چند میلیونی را همراه , همپا و همصدا کردی.

بله ما همه در پی یک هدف بودیم تو آشکارا و ما در نهان اما در پی یک هدف بودیم و تو با آمدنت هدف ما را آشکار نمودی بله با آمدنت

با آمدنت و

چه زیبا آمدنی است این آمدن.

آمدن از خاک نفرت و خون بر قلب عشق و ایثار.

آمدن از سرزمین بیدها به دیار سروها

و اینک ای امام به امام زمان (عج) , به تو , به شهیدان و به تک تک مردم این مرز و بوم که عشق در دلهایشان لانه کرده این آمدن , این پیروزی و آزاد زیستن را تبریک می گویم.

                                                                           م.غریب

پ.ن: ای امام برای اولین بار در دهه فجر در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

ریاضی چیست؟

ریاضی آوای بی صدایی است

زبان بی زبانی

او مملو از عشق است

علمی که در هر عملش

عشق , محبت و بینش دارد

نامی که در دلها حک شده

ریاضی چیست؟

ظاهرش تنها , اما خودش . . .

ریاضی تندیسی از علوم است

ریاضی را گفته اند

the science of numbers and shapes

اما نه!

ریاضی تنها جمع و ضرب و جذر نیست

عشقی است که در دلها می تپد

جوابی است بر سوالها

هم زبانی برای عاشق تنها

شمعی است بر فراز علوم

شمعی که هر قطره از او می چکد

یک علم به عرصه وجود پا می نهد

ریاضی اقیانوسی است در جهان

علمی است بی پایان

او را نتوان فهمید که چیست؟

خواندنی نیست

نوشتنی هم نیست

خواندن ونوشتن ظاهری است

ریاضی درک شدنی است

ریاضی را باید درک کنی

وریاضی را باید با عشق درک کنی

و در یک کلام

ریاضی عشق است زبان هستی

زندگی ها بی ریاضی مردگی است.

                        م.غریب

پ.ن: ریاضی چیست؟ برای اولین بار بخاطر علاقه به ریاضی در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.

باران بلورین

امروز پگاه شب در میان بلورهایی از باران با مادر مهربان و مادرجان عزیزم آهسته آهسته و قدم زنان در خیابان میکذشتیم و روانه منزل شده بودیم.

باران شدید بود و طبع شاعری ما گل کرده بود.

از فکر سوار ماشین شدن در آمده بودیم و پیاده می آمدیم که به من سنتهای قدیمی را گوشزد کردند و به من گفتند: هر کس زیر ناودان آرزویی بکند آرزویش برآورده می شود.

من هم برای مزاحش زدم زیر ناودانی که به شدت از آن آب می ریخت.

کلی خندیدیم

و در بین راه من بودم و کفشهای باز تابستانی و کلی آب که جمع شده بودند و من هم که چاره ای جز خیس شدن ندیدم زدم وسط آبها.

بله

پا  به  پای  دوستان  عاشقم            

هم نوای طوطیان خوش کلام

زیر با ران   باید  رفت

از میان  آبها باید گذشت

روی  آبها  باید  دوید

از میان ناودان باید خزید.

                          م.غریب

پ.ن: باران بلورین برای اولین بار در یک روز بارانی بهاری در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.