خلوت دل

از آن سوی اقیانوس افکار سخن می گویم با دلی شکسته و قلبی پر از آه.

نمی دانم چه بگویم و چگونه بگویم چرا که از خزان سهمگین که انفجار بمبی از شادی را خاموش کرده بود هنوز16 طلوع بیشتر نگذشته بود که غم فراغ عزیزی کمرم را شکست و دلم را بدرد آورد.

با سرنوشتم ساخته ام و خود را به دست قسمت سپرده ام اما چند روزی است که طوفانی در دلم برپاست نه جرات آن را دارم که پنهان کنم و نه جسارت گفتنش را دارم و بقول شاعر:

" اگر گویم زبان سوزد

         وگر پنهان کنم 

               از آن ترسم 

                 که مغز استخوان سوزد "

نمی دانم به که بگویم

برای اینست که باز به سراغ تو آمدم ای تمام خاطراتم

وحال می خواهم به تو بگویم

آری ای تمام تنهائیم: چند روزی است که به مهاجرت می اندیشم.

مهاجرت و گذشت از ماوایی به ماوایی دیگر اما چه کنم که این اشکهای خونین امانم نمی دهند.

نمی توانم چیزی بگویم چون با آنان هم نظرم و تمام حقانیت با آنهاست.

حق با آنهاست چون نمی دانم به کجا خواهم رفت.

پرنده قشنگم کمکم کن که نه بال پرواز دارم و نه لانه ای برای ماندن.

                                                       م.غریب

پ.ن: مهاجرت برای اولین بار در غم دوستی در ذهن  م.غریب  شکل گرفت.