زندگی را با شکفتن در میان گل بوته های شهر دوستی تجربه می کنم.
شکفتن در میان گل های نوشکفته ای که سالها تجربه دارند.
وشکفتن در کنار گلی که روزی باغبان تیشه به ساقه های زخمی او زده است.
گلی که خارها را در کنارش پرورش داده است و ساقه اش با تبر نوازش یافته است.
بله گل رزی که بهانه قشنگم برای زندگی است. او که انسانیت در چهره غم بارش موج می زند.
بله کنار بزرگهایی هستم که با تمام بزرگیشان کوچیکها را هم می بینند.
و من از آنهایی می نویسم که به من اجازه شکفتن دادند.
از گلهای باغی می نویسم که قهر قاصدک را از یاد برده اند و به چلچله آواز را آموخته اند.
آنان که با سنجاقکها همدرد هستند و غصه سنجاقک را می فهمند.
بله. رز , قاصدک و سنجاقک , قناری و چلچله ها و تمامی باغ همه در دلشان طوفان برپاست اما تا زمانی که در باغ در کنار همند یکدیگر را تسکین می بخشند وبه آرامشی دوست داشتنی می رسند.
وهمچون نیلوفری صبور در میان مرداب خورشید را جستجو می کنند.
م.غریب
