نمی توانم چشمان خسته ام را برهم نهم چرا که این سدهای خاکی رویاهایی را در خود می پرورانند که من می توانم هر آنچه را که در آن طرف خاکریز هست در پشت خاکریز هم ببینم خیلی شفاف تر و رویایی تر.
گوشهایم مستمعین مسافرین باد شده اند اما چه کنم که باد نیز سر ناسازگاری دارد و جز هوهوهای مغرورانه اش مسافری بر بال خود ننشانده.
باد را که من نیز انتظار کمک از آن داشتم با غرور کاذبش سینه عشاق را در هم می نوردد پس از چه کسی می توانم کمک بخواهم.
اینگونه است که در انتظار پاییز می نشینم تا خزان برگ را ببینم و غربت و دوری و بی وفایی طبیعت را ملاحظه کنم.
پس از این همه سنگدلی پاییز , زمستان سختی را در پیش دارم که به انتظارش می نشینم تا گونه های گلگونم را که تا هم اکنون به انتظار نوازش نشسته اند با تازیانه سختش بنوازد
شاید عاقلان بر من دیوانه بخندند که چرا پی مشقت می روم و به انتظار سختی می نشینم
آری دیوانه.
بله "دیوانگی هم عالمی دارد"
اما این را فراموش نکنید که اگر بتوانم جان سالم بدر ببرم بعد از زمستان بهاری خواهد بود و شکوفه ها باز خواهند شد و طبیعت زندگی را از سر می گیرد و پرندگان سبکبال به آشیانه قدیمی خویش باز خواهند گشت و اگر کسی زمستان سخت را دیده باشد بهار برایش لذت بخش تر خواهد بود.
پس هم اکنون روز را به انتظار شب و شب را به انتظار روز می نشینم چرا که به انتظار خو کرده ام و این جزئی از زندگیم شده است.
م.غریب
پ.ن: بهار لذت بخش اولین بار در فکر رویاها در ذهن م.غریب شکل گرفت.
