انسان واقعی

می خواهم دریا شوم پر از نمک , می خواهم موج شوم پر از شور , می خواهم مرداب شوم و سکوت.
می خواهم خورشید شوم همه در پی من , باد شوم در پی همه.
می خواهم کوه شوم استوار , بید شوم وبلرزم.
می خواهم عمیق باشم مثل چاه , می خواهم وسیع باشم مثل دشت , سبز باشم مثل جنگل , گرم باشم مثل کویر وسرد شوم مثل کوهستان.
می خواهم تک تاز شوم مثل اسب , باهوش باشم مثل خرگوش, می خواهم بفهمم نه مثل الاغ.
     واین صفات در کسی نیست مگر انسان
پس می خواهم آدم باشم
بیا با هم بخوانیم حدیث آشنایی را , بیا با هم بگوئیم شور و عشق جوانی را 
بیا مانند نیلوفر در میان مرداب خورشید را جستجو کنیم 
بیا در بدترین جا بهترین باشیم 
            بیا همانند خار در کنار گل باشیم
                                      بیا تا با هم گل باشیم.
بله , بیا . . . بیا آدم بودن و ماندن را بیاموزیم.
بیا . . . بیا . . . بیا . . . بیا آدم باشیم.
                                                  م.غریب

خانه امید

امروز همانند چند روز پیش قدم در کویر گذاردم. 

هر چند لحظه ای یک بار اسبی تیز پا را می بینم که به سویم می آید.اما هنگام نزدیک شدن در می یابم بوته خاری بیش نبوده است , به راه خود ادامه می دهم.

نوری را می بینم که فقط از دریا چنین نوری انتظار می رود , به طرفش می شتابم اما به نزدیک که می رسم سرابی بیش نمی بینم.

روده هایم به یکدیگر تنیده شده اند , معده ام ویراژ می دهد و هر آنگاه ممکن است یکی از آنها دیگری را سر به نیست کند , اما همانگونه پیش می روم.

صدایی نمی شنوم و سکوت مرداب را بر خاموشی دشت نظاره می کنم , چشمانم سیاه شده اند و دیگر قادر به دیدن نیستم.

سرم گیج می رود و هر چند قدم یک بار زمین را بر آسمان ترجیح می دهم اما دوباره بلند شده و همانطور می روم.

"می روم اما نمی پرسم زخویش     ره کجا؟ . . . منزل کجا؟ . . . مقصود چیست؟ . . . "

اما می دانم.

می دانم و می روم.

افتان و خیزان پیش می روم تا زمانی که دیگر قادر به حرکت نیستم , صدایی می شنوم , 

اما باور نمی کنم. نوری می بینم اما سراب می پندارم. اسبی تیز پا را ملاحظه می کنم اما فکر می کنم خاری بیش نیست .

نه نه رسیده ام بجایی که می خواهم اما چگونه؟ . . . 

بله رسیده ام به خانه امید. اما چقدر دیر؟ وای وای خدای من چقدر دیر . چقدر دیر . . .

                                                           م.غریب

باتو

عزیزم - روزها در کنار هم بودیم - در غمها و شادیهایمان شریک , با تو از همه چیز گفتم.
وتو چه ریاضی گونه تحلیلگرانه مرا به صبوری دعوت کردی.
و تو نیز سکوت داشتی که خود نیز فریادی بر دردها بودی ومرهمی بر دل عبرت بین من.
شاید گذر زمان - نشانی از پرواز پرستوها و اوج موفقیتها برایمان باشد.
البته برای تو که صد البته
امید است لااقل ثبت در کامپیوترت بمانم.
                                 "امین یا رب العالمین"
دوستت دارم ای همیشه یاد من.
                                             ثریا

راهنماییم کنید

دلم می خواهد بنویسم چرا که حرفهایم بردلم سنگینی می کند اما چه کنم که قلمم قادر نیست بر روی صفحه بلغزد تا چیزی را بیان کند و ذهنم هم از بیان حقیقتها دوری می کند.
زمانی احساسم روی واژه زندگی می کرد و حرفم بر روی کاغذ.
با قاصدک همسفر شده بودم و سعی می کردم واژه واژه شعرم را بیان نمایم.
آری , آری , به کنار دریا رفتم. به دیار صنوبرها رفتم. 
اما چه کنم که نتوانستم نه همسفر خوبی برای قاصدک باشم ونه هم صحبت خوبی برای دریا ونه همراز خوبی برای صنوبرها.
چرا که ذهن شوریده و آشفته من همه چیز را برای خودش می خواهد. شادی و غم , درد و رنج.
به امید روزی که بتوانم ذهنم را راضی کنم تا حرف دلم را بر زبانم جاری کنم.
پس هم اکنون محتاج راهنمائی های سبز پسته ای شما هستم.
                                                    م.غریب

مرا دریاب

دریاب مرا , دریاب مرا که بر عقربه های ساعت سوارم وعقربه ها مرا به پیش می برند بدون آنکه من بفهمم یا حتی بتوانم لحظه ای بیندیشم.
زمان بر بال باد کولی پای نشسته و راه را به جلو می پیماید. بدون هیچ توقفی , خستگی را نمی شناسد و خواب برایش نمی تواند معنایی داشته باشد.
آری بنگر مرا که چگونه در حال نابودیم.
نگاهم را به دور دستها پرتاب می کنم و چشمهایم این ستاره های آتشین را به آسمان می سپارم.
تا روزی که ایمان داشته باشم که اگر آنان را بگشایم دزدان غارتگر به یغما نمی برند.
                                                     م.غریب

بودن ونبودن

باید رفت. باقطار باید رفت. 
با گذر از آسمان دریاها و اقیانوسها , در میان ابرها غوطه ور خواهد شد و با کبوتران هم بال , با قناری باید خواند , ترانه خوش آشنایی را.
باید رفت به دیار غریبه ها , باید تاخت تا سرای حقیقت ودانست که هر گمشده ای پیداشدنی است وهر پیدایی گم شدنی.
آری , چشمها را باید باز کنید , پنجره ها را بگشایید وجور دیگر بینید.
تقارون کوه و صحرا را , آهنگ سکوت و آواز را و در نهایت , سر فصل هر مطلب بودن ونبودن را.
                                                     م.غریب

دریا

دریا، گذرم بهت افتاد و تو هم خوب خودتو تو دلم جا کردی.
دریا، گلایه ها ازت دارم اما
بدجور عاشقت شدم.
تو هم منو دوست داری یا میخوای مثل آدم ها تنهام بذاری؟
راستی از عشق گفتم و یاد یه چیزی افتادم و بدجور بغض گلومو گرفت.
دریا، اگه عاشقم شدی بابت این بغض من ناراحت نباش چون وقتی که همدیگه رو دیدیم برات مفصل تعریف میکنم.
البته اگه سرت خلوت باشه و مزاحم هم نداشته باشیم.
دریا، شنیدی میگن عشق هم خوبه و هم بد و عاشق شدن ممکنه آخرش جدایی باشه؟
خواهشا تو این " ممکن" رو فراموش کن منو به خودت برسون.
دریا ازت میخوام منو ببری جای خودت و تا آخر عمر کنار هم زندگی کنیم.
دریا، دوست دارم.
                                                          عقاب دریایی

مامان

تو که نیستی خانه مملو از سکوت است و هنگامی که در خوابی خانه غوغایی از نیستی.
     چه کنم؟
سکوت را باور کنم ویا حضور را؟ شاید هم نیستی.
فکرهای مرگ آفرینی به سراغم می آید چه خواهد شد؟
                    چه می شود؟
آیا دوباره خانه , زندگیش را آغاز می نماید؟ یا به یک خاموشی ابدی می پیوندد؟
زمانی زندگی وخیالم چگونه بودن تو بود و اینک به این می اندیشم که نیستیت را چگونه می توانم باور کنم.
غمی که هیچ کس باورش ندارد همانند خوره ایست که به جانم افتاده , وبقیه از دیدن و فهم آن عاجزند.
اما این را به تو می گویم که بدانی:
           "در حسرت دیدار تو آواره ترینم
                   هر چند که تا منزل تو راهی نیست"
           اما
اما متاسفم که راه زیاد است و پیمودن با پای پیاده و بدون کمک مشکل.
دوستت دارم
                 مامان
                         به فکرت خواهم بود.
                                                      م.غریب

سبز سبز

عزیزم:
پیشترها سبز را نمی شناختم ، بهتر بگویم با سبز رفاقتی نداشتم.
سبز را با تو شناختم و 
                        دلم میخواهد که با یاد تو همیشه سبز بنویسم.
دلت را به من بده، فکرت را به من بده ، سرت را روی شانه هایم بگذار
و بگذار عطر کلماتت را میان هم قسمت کنیم.
                                                                          س.آمید

زمان گذشت

مرگ لحظه ها در هجوم خماریها وزندگی احساسات در همنشینی با تنهائیها خلاصه می شود.
آری , زمان گذشته و وقت از دست رفته.
زندگیم را در تنهائیم یافتم , وقتم را در نابودی و احساساتم را در حال ترقی.
               وای خدای من!
                      چه می گذرد؟
                             چه باید کرد؟
واینک زمانی است که باید احساسات غلط و بی خودی را نابود ساخت تا توانست زمان و لحظه های از دست رفته را به جای خود باز گرداند.
                 پس حالا . . . .
                                                    م.غریب