زمان گذشت

مرگ لحظه ها در هجوم خماریها وزندگی احساسات در همنشینی با تنهائیها خلاصه می شود.
آری , زمان گذشته و وقت از دست رفته.
زندگیم را در تنهائیم یافتم , وقتم را در نابودی و احساساتم را در حال ترقی.
               وای خدای من!
                      چه می گذرد؟
                             چه باید کرد؟
واینک زمانی است که باید احساسات غلط و بی خودی را نابود ساخت تا توانست زمان و لحظه های از دست رفته را به جای خود باز گرداند.
                 پس حالا . . . .
                                                    م.غریب

لحظه وصال

شکوفه ها ناله می کنند.
شبنم گریه می کند.
آلبالو , گیلاسها به زمین می ریزند.بدون آنکه استفاده ای داشته باشند.
لحظه وصال نزدیک است , عاشقانه باید شتافت , دیدار نزدیک است.
آسمانیان جشن گرفته اند و زمینیان عزا.
درکم از بین رفته , احساسم در حال نابودی است.
نمی توانم حتی لحظه ای فکر کنم تا لااقل بتوانم اشکی از دیده جاری نمایم.
اما این را خوب می فهمم که قبل از هر حادثه ای باید فکر آن را کرد وقتی که اتفاق افتاد دیگر کار از کار گذشته است.
                                                   م.غریب

نفس

نفسم:
دستم را به تو میدهم
             قلبم را به تو میدهم
                     فکرم را نیز به تو میدهم
                                  بازوانم را به تو میبخشم
                                               و نگاهم از آن توست
وشانه هایم که نپرس
دیگر بامن غریبه اند و تمامی لحظات , تو را میخواهند و برای عطر نفس هایت دلتنگی میکنند.
                                                                         س. آمید

کودکان گمنام

قلمم ویراج می رود وصدای آخرین تپشهای قلب کوچک قلمم را می شنوم که با تمام سعیش بر روی کاغذ می غلتد تا چیزی را بیادگار بگذارد.
آری , می خواهد بنویسد سرگذشت کودکانی را که سرسری بازیشان یخهای خیابان بود.
آنها که مهربانانه دست در دست هم می گذاشتند و به مدرسه می رفتند.
چراغ مطالعه آنها برف بود , وگرمای زندگیشان دوستی و محبت.
زیباییشان به پاهای تاول زده بود و خشنودییشان به دستهای ترک خورده.
آری به مدرسه می رفتند تا بیاموزند حروف الفبا را تا بعد با دوده بخاری بر روی پاکتهای گچ و تمام در و دیوارها بنویسند پدر و مادر عزیز دوستتان دارم.
بله بنویسند به هر کس که از او علم می آموزی باید احترام بگذاری.
بنویسند خدایا شکرت که به ما توانایی دادی که خواندن و نوشتن را بیاموزیم.
                      خدایا شکرت.
                                                       م.غریب

کویر

من کویر خشک بودم عشق تو باران من شد
دسته دسته از کویر خشک من نسرین برآمد
آسمان تیره بودم، خوشه خوشه از دل این آسمان پروین درآمد
تشنه بودم ،چشمه های عشق از چشم تو سرزد
بی تو چوبی خشک بودم،بوسه هایت پر گلم کرد
                                                     س.آمید

صغری

حس شعرم دردمند است و قلمم سرماخورده , صدایش در گلو حبس شده است ومن را از نوشتن عاجز کرده است.
صدایش را نمی شنوم تا بتوانم کلمه ای بنویسم
کاغذهایم که بازوان من هستند نم کشیده اند و نمی توانند نوشته هایم را جمع آوری کنند.
اما من می خواهم باری دیگر مانند گذشته فریاد بزنم و بگویم منم , منم صغری , همان که روزی دردی در دل داشت.
همان که می خواست در آینه خدایش را جستجو کند.
همان که با دیدن طرح سی , مرغ در آینه پی به وجود سیمرغ اصلی برد , پی به آن بی نهایت.
بله , منم , منم صغری , همان که روزی دوست داشت خودش را معرفی کند وبگوید:خدایا , منم صغری , همان که می شناسیش.
                                                   م.غریب

کاش

کاش می توانستید دوست داشتن را از آغاز بیاموزید.
کاش می توانستید میل به مردن را در هنگام زندگیتان بفهمید , نه اگر زندگی را در ته چاه تجربه کردید.
اگر مردن را هنگام زندگیتان تجربه می کردید. اگر حال بقیه را نسبت به خودتان می توانستید بفهمید حتما خدایتان را صدها هزار مرتبه شکر می کردید.
                                                       م.غریب

تندیس امید

یک روز نام تورا شنیدم و همان دم نفسم در سینه حبس شد در آن هنگام بود که هستی من با تو در آمیخت.

راستی آیا تو از این اعجاز خبر داشتی؟ که من بی آنکه تورا شناخته باشم با شنیدن نام تو دانستم که محبوب خویش را یافته ام.

با شنیدن نخستین کلمات تو این گمان بر من گذشت که تو زندگی من را چون شمعی در تاریکی شب فروغ جاودانه ای بخشیدی.

وقتی که برای اولین بار صدای تورا شنیدم رنگ از رُخم پریدو بی اختیار دیده بر زمین افکندم. و آن هنگام بود که دلهای ما با نگاهی خاموش از همدیگر سلام عشق را ربودند. 

من نام تورا در نگاه تو خواندم و بی آنکه از خودم چیزی پرسیده باشم به خویش پاسخ گفتم که آری اوست تندیس امید و رؤیای من

آری اوست............

                                                         س.آمید

زندگی

روزها می گذرد وما هنوز اینجائیم روزها را به امید شب و شبها را به امید روز سپری می کنیم.
با نگاهی آشنا برخورد می کنم و با لبخندی عاشقانه دوست داشتن را تجربه می کنم.
یکی برای همه وهمه برای یکی. چگونه ممکن است زندگی کنی برای همه و زندگی کنند همه برای تو در صورتی که هیچگاه نمی خواهی اینگونه شود.
بهر حال عمر در حال گذر است و تجربه ها سپری شدنی . زندگی را باید گذراند ودوست را باید دوست داشت.
                                                    م.غریب

محبویه ام

کلمات را به خوبی در ذهن مرور می کنم اما تا قلم به دست می گیرم تمامیه واژه ها از ذهنم می گریزند!!!
هم چون پرنده ای پر می کشند و دور می شوند!!!
خدای من: می بینی حتی کلمات هم از من گریزانند!!!
من اینجا نشسته ام تک وتنها . . . !!!
در سکوت مرگ آور تنهایی , با کوله باری از غم و اندوه.
ومی دانم روزی با همین تنهایی از میان خواهم رفت!!!
پس محبوبه ام
تو مرا می فهمی من تو را می خواهم وهمین ساده ترین قصه ی یک انسان است . . .
تو مرا می خوانی من تورا ناب ترین شعر زمان می دانم وتو هم می دانی تا ابد در دل من می مانی با من بمان.
نمی دانم تو در کدامین نگاه پنهان شده ای ؟!
نمی دانم چگونه می توانم پیدایت کنم وبه تو بگویم دوستت دارم!!ویا اگر از کلمه ای همچون دوستت دارم خوشت نمی آید به تو بگویم می مانم!!
نمی دانم چطور در دلم خانه کردی؟؟اما بدان قفلی به در کلبه ی کوچکم زده ام که کلیدش را در بوته هایی از گلهای که دوستشان دارم پنهان کرده ام.
نمی دانم تو را با کدامین واژه بخوانم؟؟!
نمی دانم چگونه دستهایت را نوازش کنم وتو را در آغوش گرم خویش جای دهم.
چقدر دوست داشتم تمام دلتنگیهای این روزها را با کسی تقسیم می کردم ویا کسی بود برای گوش کردن و درد دل کردن.
بماند که آنقدر فاصله زیاد شده که هر چه فریاد می زنم گویا صدایم را نه تو می شنوی ونه هیچ کس دیگر . . .
من از این فاصله ها دلگیرم 
           بی تو اینجا چه غریبانه شبی می میرم
ساعت گریه وغم هیچ نمی خوابد
          ومن در الفبای زمان خسته ی این تقدیرم.