غنچه ای نشکفته

خداوندا شکرت , شکرت که درد را آفریدی و بعد درمان را .
شکرت که آدم را خلق کردی و بعد محبت را.
خداوندا امروز هنگامی که دیدم گلی را خلق کرده ای که چه معصوم است وهنوز غنچه ای نشکفته است و با تمام این وجود نیمی از آن پژمرده و سیاه است ونیمه سالمش هم در حال پرپرشدن است.دلم گرفت.
دلم گرفت و آزرده خاطر شدم که ما نیز هیچ موقع قدردانی آنچنانی نکرده ایم.
آری وقتی دیدم با تمام این عناوین برای چنین غنچه ای نگهبانی دلسوز و مهربان خلق کرده ای که خودش را از بین برده تا توانسته او را تا به اینجا برساند واقعا پی به کرم و بزرگی بیش از بیشترت بردم . . .
خدایا چه بگویم در ثنایت که هیچ واژه ای نمی تواند جبران نعمات و کرامات تو را بکند.
پس هم اکنون مجبورم بگویم 
            خدایا شکرت
                       شکرت
                            وصد هزار بار شکرت
                                                  م.غریب

معنای زنده بودن من

معنای زنده بودن من ،
با تو بودن است.
نزدیک، دور
        سیر،گرسنه
                رها،اسیر
                    دلتنگ،شاد
آن لحظه ای ک بی تو سرآید مرا مباد!
مفهوم مرگ من در راه سرافرازی تو،
در کنار تو مفهوم زندگیست،
معنای عشق نیز در سرنوشت من با تو ، همیشه با تو
برای تو زیستن..........
                                                           س.آمید

شکوفه ی من

در زمانی که تمام میوه ها چیده شده‌اند
شکوفه‌ای در دلم رویید
شکوفه‌ای که 
تا آخر عمر شکوفه باقی خواهد ماند
نه میوه میشود
نه چیده
تنها شکوفه‌ای زیبا 
شکوفه‌ای چهار فصل
شکوفه‌ای که 
زیباترین شکوفه دنیاست
شکوفه،
شکوفه‌ی دنیای منه
شکوفه تمام دنیای منه
                             محمد صیاداربابی

برای او که رفت

اونیز همانند بقیه آمد, چند صباحی را زیست وبعد رفت بدون اینکه بفهمد چرا آمده ؟ وچرا می زید ؟ وچرا خواهد رفت؟! . . .
همه همینگونه اند! . . . 
اما . . . من نمی خواهم اینطور باشم.
آری فرار از اکثریت.
من می خواهم بر نظریاتم سوار شوم تا شاید که بهتر زندگی کنم.
من آمده ام تا بفهمم آنچه را که باید بفهمم
زندگی می کنم تا تجربه کنم هر آنچه را که باید تجربه کنم تا بهتر بفهمم.
وخواهم رفت تا به من ثابت شود که چقدر دانسته ام وچه ها را تجربه کرده ام.
                                                      م.غریب

دستان نوازشگر

چینه ها کوتاه است وخورشید از پشت دیوار سرک می کشد
دستان نوازشگرش را دراز می کند وبه آرامی صورتم را لمس می کند.
دست یاری به سویش دراز می کنم. اونیز مرا می خواند وآماده کمک کردن است.
به سویش می روم , به نزدیکش می رسم .اما در کمترین فاصله می رانمش واز او دور می شوم.
روزی دیگر فرا می رسد وبدون اینکه به گذشته بیاندیشم دوباره یاری می طلبم.
او همان خالق بی نظیر است که صدایم را می شنود.
اما همان برنامه دیروز تکرار می شود.
روزهایم به همین منوال می گذرد. به گناه خود اعتراف می کنم.
اما نمی دانم روزی فرا خواهد رسید که به او نزدیک شوم.
آری , آری , آری . چون امروز واقعا تصمیم چنین کاری را دارم وتا حدودی موفق شده ام.
                                                         م.غریب

شب همان پرده سیاه

من با آینه دوست خواهم شد.
من از نگاههای غریبانه خواهم گریخت و به شب نزدیک خواهم شد.
آری , شب همان پرده سیاه , نگهدارنده ی رازهایم.
به ستاره همان هم صحبتم خواهم گفت: که سکوت لحظه ها را به سکوت لحظه تبدیل می کنم.
نیمه شب شانه به مو می زنم و غبار را از چهره می زدایم
با پلکهایم بازی می کنم تا زمانی که مژه به مژه رسدورویایی دیگر آغاز شود.
رویایی دیگر , باز رویایی دیگر.
کاش تمام می شد رویاها
             کاش کم می شد فاصله ها.
                     کاش می رفت تمام کاشکیها.
                                                  م.غریب

دنیای من

منم تنها
تویی دنیام
منم تنها
در این خانه
تویی آنجا
بدون من
منم اینجا
تک و تنها
تو اما بیخیاله ما
عجب انصافی داری تو
چه احساسی داری تو
ولی بازم تویی دنیام
تک تنها
تویی هستی و رویام
تویی دنیام
تویی دنیام
                محمد صیاداربابی

کدام حرف؟

امروز ذهن پر تلاطم من هر لحظه به سویی موج می زدودر این لحظه نمی دانم کدام حرف , حرکت , حدیث ویا صحبت را قبول کنم.
خداوندا چه کسی راست می گوید؟ حق با کیست؟ 
کدام حرف , گناه , ثواب , سلام , مرگ , نفرت , ویا دوستی نمی دانم!
فکر می کنم صورت ژولیده و پریشان حالیم گویای به هر درزدنهای ذهن ملولم باشند.
خواهش می کنم یک نفر به دادم برسد.
زیر رگبار صحبتها جان باختم ودر دریای نگاهها غوطه ورم وراه نجاتی نیست البته نمی دانم نجات از چه؟ شاید فرار از حقیقت؟! . . .
نمی دانم حرف که درست است یک نفر می گوید این کار تو جایز است ودیگری آن را نفی می کند.
سوال اینجاست! این تناقضها نتیجه و ثمره چیست؟
سلیقه , پسند , ایمان , یاتجربه کدامیک؟! . . .
در اینجا که راهی برایم نمانده یک تصمیم قاطع می گیرم و موفقیتم را بر پایه آن استوار می کنم.
آری , من تصمیم گرفتم حرفی را قبول کنم و رفتاری را بپسندم که وجدانم را راضی کند و وجدانم راضی نشود مگر ایده و نظری را که طبق افکار خودم باشند;
واین را فراموش نخواهم کرد که افتخار من روستائی بودن من است.
                                                       م.غریب
 

اسوه صبر و تحمل

روز گاری تلخ بود     روزگار بی تو بودن
روزگاری سرد بود     روزگار بی تو دیدن
روزگاری سخت بود   روزگار بی تو مردن
روز گار و عمرم گذشته و تو آمدی.
و چه زیبا و چه دلنشین و چه دلتنگ آمدی , 
                                    از دیار آفتاب و خاک
وچه زیبا مرا به ژرفای واژه بودن بردی                   
و به عمق دریای خوب بودن
و چه همدرد بودیم در فهمیدن صدای غصه ی سنجاقکها , که فقط نیلوفر می دانست وبس
         ولی ما همدرد بودیم
               تو آشکارا و من نهان
                   ولی همدرد بودیم
وحال تو آمده ای و در کنار هم سماع موج و ساحل را می نگریم
ولی باز لذتمان را خواهند گرفت لحظه ها.
ولی ما خواهیم بود.
                                                  مریم ولیلا

ابرهای سیاه

در روز سرد پاییزی که در پشت پنجره مانده بودم نگاهم بر روی درختان زرد در آن سوی پنجره به پرواز درآمد.
ناگاه رشته ی افکارم گسسته شدو ذهن آشفته ام به سوی ابرهای سیاه شتافت.
به سوی غم
آری چرا غم؟ مگر ابرهای سیاه چه نمادی از غم دارند؟
بله این در ذهنم بود که تمام خزان خواهان این جمله را خواهند گفت:
پس قبل از اینکه رشته ی افکارم دوباره گسسته شود اجازه می خواهم به این سوال پاسخ دهم
مگر نه اینکه  , ما از هر رنگی یک حالت روحی را تجسم می کنیم
سبز : آرامش , آبی : بی روح , قرمز : نمادی از شادی و رنگ سیاه : نشان غم , درد ورنج
نه , نه , ونه اگر بگوئید خرافات است از حقیقت دوری گزیده اید!
من هرگاه هوای ابری بدون برف و باران را می دیدم ناخداگاه به یاد غمهای گذشته ام می افتادم اما هیچ گاه علتش را نفهمیدم تا امروز!
بله امروز با ابری شدن هوا نه تنها من بلکه خانه به سوی خاطرات غم انگیزش تاخت.
و اینک که با چشمان خون آلودم هوای ابری سیاه را می بینم این راز چشمهایم , دلم و وجودم را با هوا فهمیدم.
امیدوارم همیشه زندگیتان بهاری باشد.
البته نا گفته نماند که من خودم خزان را دوست دارم و جایش را به هیچ فصلی نمی دهم زیرا که هر فصلی زیبایی خاص خودش را دارد.
اما با هوای ابری سیاه بدون برف و باران است که مشکل دارم.
                                                          م.غریب