خود را همچون کودکی خوردسال به دامن اطرافیانم چنگ زده ام و آنان را به یاری می خوانم اما اطرافیانم انگار بر نعش بو داده ای می نگرند.
آنچنان مرا به عقب می رانند که خودم از خود متنفر می شوم.
اما نمی دانم چرا همچون کودکی افلیج و عاجز پس از کمی ناراحتی احساس می کنم دوستشان دارم و بار دیگر به سراغشان می روم.
اما کاش در پایان این رودخانه که به این طرف و آن طرف می خورد دریایی وسیع باشد.
دریایی که بتوان در آن شنا کرد و خود را از گذشته و آنچه بوده پاک نمود اما . . .
هر چند که پایان این رود اگر دریا باشد یا کویر مقصر خودم هستم اما با تمام این وجود خدا کند که دریا باشد چون در غیر اینصورت تا حدودی آنانی را مقصر می دانم که دست به دامنشان می شدم اما آنها برای راندن من دامن را از تنشان بیرون می کردند.
م.غریب
پ.ن: کودکی ناتوان برای گلایه از اطرافیان در ذهن م.غریب شکل گرفت.
